അപ്പോഴും ആ കണ്ണുകൾ തുറന്നിരുന്നു..
അവന്റെ നോട്ടം എന്നിലെക്കെന്ന പോലെ ... അല്ല.. അതെന്നിലേക്ക് തന്നെ... ആ കണ്ണുകൾ എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നു..
ഇപ്പൊ എനിക്ക് വ്യക്തമായി മനസ്സിലാക്കാം. അവൻ പറയുന്നതെന്തെന്ന്.. മറ്റാർക്കും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ല ആ ഭാഷ.. ഹൃദയത്തിന്റെ ഭാഷ.
ആ കണ്ണുകള അടയുന്നതിനു മുന്നേ എന്നോട് ഫോണിൽ സംസാരിച്ചിരുന്നു.. ചിലമ്പിച്ച ശബ്ദത്തിൽ അവൻ പറഞ്ഞ വാചകം എന്നെ വല്ലാതെ നോവിച്ചു കളഞ്ഞു..
സിന്ധുവിനെ ദെലിവെര്യ്ക്കു ഹോസ്പിറ്റലിൽ അട്മിട്ടു ചെയ്തതെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ . അപ്പോളാണ് വിവിയുടെ ഫോണ്‍.. കണ്ണനെ അട്മിട്റ്റ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു.. മനുവേട്ടനെ കാണണം എന്ന് വാശി പിടിക്കുന്നു.. വിവി ഫോണ്‍ അവന്റെ കയ്യില കൊടുത്തപ്പോൾ അവൻ പറഞ്ഞ വാചകം.." ഞാൻ പോകാറായി, എനിക്ക് തിരിച്ചു വരണം.. വരവും പോക്കും മനുവേട്ടാൻ കാണാം.." അന്നേരം എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല ആ വാചകത്തിന്റെ അർഥം.. അല്ലെങ്കിലും അവനെ അങ്ങനെ ഒന്നും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ല.
പെട്ടെന്നൊരുനാൾ രഞ്ജിത് ഫോണിൽ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു എന്റെ അനിയൻ അങ്ങോട്ട്‌ വരുന്നു.. ഒരു പ്രത്യേക ട്യ്പാ ... നീ ഒന്ന് manage ചെയ്തെക്കണം..
വല്ലാത്ത ഒരു ജാഡ ആയിട്ടനെനിക്ക് ആദ്യം തോന്നിയത്.. പിന്നീട് സംസാരിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോ ആ മഞ്ഞലിഞ്ഞു പോയി. പിന്നീടവൻ എല്ലാം എന്നോട് പറയുമായിരുന്നു. അവന്റെ രോഗ വിവരം പോലും.. അത് അവന്റെ കുടുംബത്തില എനിക്ക് അവതരിപ്പിക്കേണ്ടി വന്നു. അവന്റെ ഭാഷയിൽ ഞാൻ അവന്റെ സ്വന്തം ഏട്ടനായി .
അവനെന്തനെന്നു അവന്റെ കുടുംബം പോലും അറിഞ്ഞത് ഞാൻ വഴി ആണ്.
പക്ഷെ.. ഇതാ ഇപ്പൊ ഈ പെട്ടിക്കുള്ളിൽ തന്ത് മരവിച്ചു എന്നോട് പരാതി പറഞ്ഞു കിടക്കുവാ.. വിട്ടു കൊടുത്തില്ലേ എന്നാ മട്ടിൽ .
കരയാൻ പോലും കഴിയുന്നില്ല കണ്ണാ..
അപ്പോലാനന്റെ ഫോണിൽ സിന്ധുവിന്റെ കാൾ. സിന്ധുവിന്റെ അമ്മയാണ്. ഒരു പുതു ജീവന ഈ ഭൂമിയിലേക്ക്‌ വന്നിരിക്കുന്നു.. എന്റെ ഉണ്ണി..
ഞാൻ കണ്ണന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി..
ആ മുഖത്തൊരു പുഞ്ചിരി ഉണ്ടോ?
ഞാൻ ദേ പോയി ദാ വന്നു എന്നാ മട്ടിൽ
അതെ കണ്ണൻ ഒരു യാത്ര പോയി മടങ്ങി വന്നു...
എന്റെ മടിയിലേക്ക്‌...
ഇത് ടൈപ്പ് ചെയ്യുമ്പോ അവൻ ഇതിലേക്ക് നോക്കുന്നുണ്ട്..
ചുവരിൽ കണ്ണന്റെ പഴയ രൂപം ചില്ലിനുള്ളിലൂടെ ഉളിഞ്ഞു നോക്കുന്നു..
